Tombik yanaklım,hokka burunlum,tatlı kızım...

İşte karnımdaki mucize...Nihayet günlerdir ertelemek zorunda kaldığımız doktor kontrolümüze Çarşamba günü gitmiş ve kuzumuzu görmüş bulunuyoruz efendim...Şekilde görülen minik kuzu şu anda tam 1600gr'lık, hayata gelmek için gün sayan, içerde müthiş bir enerji ile ordan oraya kıpırdanıp duran ve şimdiden annesi ile babasına dil çıkararak ilk edepsizliğini :) de yapmış olan ECE kızdır efendim...

29+2 kontrolümüzde Allah'a çok şükür ki gayet güzel ve moralli geçti..Doktorumuz bizi güler yüzle karşıladıktan sonra önce şikayetlerimi sordu..Tabii ki en büyük şikayetimizden uykusuzlığumdan bahsettim biraz..Sırtımın, kaburgalarımın çürümüş gibi ağrıdığını, yatakta ordan oraya dönerekten sabahı ettiğimi anlattım ..Sonra kuzuyu görmek için ultrasonun başına geçtik tabi....

Önce ölçümlerimizi yaptı..Kilosu,boyu,kafa çapı vs. herşeyi normal dedi. Yine organlarını gösterdi bize..Kalbi, ciğerleri, böbrekleri, midesi vs. hepsi düzgün ve güzel çalışıyormuş..Sonra bebişe giden kan akımını izledi tabi bu sırada kalp atışları sesi geldi yavrucuğumun...Güp güp güp güp....Ve son olarak amniyos sıvısının miktarına baktı..Normal olduğunu söyledi..Henüz makat duruyormuş bu arada...Yani doğum pozisyonunan geçmemiş daha..Birkaç haftaya kadar geçer dedi..Sonra üç boyutlu ultrasondan biraz izleyelim bebişimizi dedi..Bu arada bizimki başladı şovuna..Eller kollar durmuyor kıpırkıpır kıpıranıyodu ki bizim doktordan biçığlık geldi..' A bakın gördünüzmü dil çıkardı dil çıkardı...' Ben görememiştim ama Allah'tan yakalamış o anı fotoğraflamış doktorumuz..Sonra bakınca hayretler içinde kaldım..Yalnız o ekrandaki benden çok doktorun çocuğu gibi bir seviyor bebişi...Ay yavrum yerim ben senin burnunu yanaklarını filan şeklinde epeyce bir sevdi..Her zaman böyle güzel görüntüler vermiyo bebekler dedi...Bizim ki fotojenik olcak heralde:p

Veee o müthiş an..Hadi çık bakalım dedi tartıya...Kilomuza bakalım...Çıkmasam ben falan derken kendimi tartıda buldum..orda bir 57 rakamı görüverdim ben ama benim kilom mu bilmiyom yani...Hayır benden önce çıkanın kilosonu gösteriyo belki..Bu dijitaller biraz şey oluyolar ya hani hata falan yapabiliyolar...Bu konuya fazla girmiyim ben zira 'kantarın topu fena halde kaçtı'...

Muhtemel doğum tarihimiz 28 Nisan..Bu tarihe göre de 3 Mart'ta başlıyordu doğum öncesi iznimiz ama ben 10 gün de rapor alaraktan okulla olan ilişiğimi Eylül'e kadar kesmiş bulunuyorum yani artık evdeyim...Oh be artık sabahın körü sürüklenerek kalkıp giyinmek yok..Okul yok zil yok öğrenciler yok..Stres yok kızmak yok sinirlenmek yok....Süpermiş valla ya..

Bunlar güzel haberlerimiz ama haftabaşında beni çok üzen bişey de oldu..Yakın arkadaşlarımdan birinin 11 haftalık bebişinin karnıında öldüğünü öğrendim ve çok üzüldüm..Hem de epeydir bekliyolardı bu bebişi...Çok mutlulardı..Şimdiden hayaller kurmuştuk bebişlerimizle ilgili..Ona gidicem birazdan ama ne denir bilmiyorum hiç..Ne desem yavan kalıcak biliyorum üzülme diyemiycem ağlama diyemiycem ne diycem ben arakadaşıma??...Daha üç ay önce başka bir arakadaşımın başına geldi benzeri..Gene böyle çaresiz hissettim kendimi...

Biz aynı okulda öğretmenlik yapan ve çok iyi anlaşan, yaşları birbirine yakın ve aynı zamanlarda evlenmiş dört arkadaşız. B.ciğimiz geçen sene bu zamanlarda öğrendi hamile olduğunu ve Kasım'da sağlıkla kucağına aldı oğluşunu...Allah ona güzel ömürler versin..O hamileliğin sonlarındayken benim hamile olduğum çıktı ortaya..Benim hamileliğim de sorunlu başladı biraz..daha doğrusu hatalı doktordan kaynaklanan sorunlar yaşadım..Önce dış gebelik hikayesi...Doktora ne hayallerle gittiğimiz ilk gün ağlayarak çıktım kapıdan..Ultrason koltuğuna yatarken ve o soğuk jel karnıma sıkılırken aklımdan geçenlerle kalktıktan sonra duyduklarım çıok farklıydı..Bana göre doktor benim fasulye kadar bile olmayan yavruşumu gösterip bak işte bebişimiz burda diycekti..Biz de eşimle gülerek bakıcaktık birbirmize..Elimize ilk resmini verceklerdi fasulyemizin ona bakıp bakıp sevicektik.. Artık çok dikkatli olcaksın şunları yiyeceksin bunlardan uzak duracaksın diycekti..Ama öyle omadı..Kalkar kalkmaz doktor buz gibi bir ifadeyle kese filan görünmüyor dış gebelik olması yüksek bir ihitmal yarın hastaneye gelin şunları şunları yaptırın eğer öyleyse almamız lazım şöyle de böyle de diye bissürü şey sıraladı..Daha dış gebeliğin ne olduğunu bile bilmeyen ben öyle donup kaldım ki hiçbişey bile soramadan çıktım kapıdan ağlayarak...Bilmiyorum ben mi çok hassaslık ettim ama o çubuktaki çizgiyi görür görmez anne hissettim kendimi ben..O gece uyumadan aklımda bebeğimi doğurdum,büyüttüm,okuttum,mezun ettim,evlendirdim...O gece o hisleri tattıktan sonra doktorun söyledikleri tokat gibi geldi bana...Neyse ki ertesi gün öyle olmadığı anlaşıldı...

Buna rağmen hangi akla hizmet bilmiyorum ama ben o doktora gitmeye devam ettim...Sevmeye sevmeye güvenmeye güvenmeye gittim ben ama Allah beni bir kez daha uyardı galiba...İkili testimizi atlayan aptal doktorumuz üçlü testimizin değerlerini de yanlış girince bebeğimin down sendromlu olma ihtimali 299'da 1 çıktı ki riskli gruba çok yakındı...Yine testleri götürdüğüm gün ilk günkü kabusumdan kat kat fazlasını yaşadım..Testleri koyduk doktorun önüne..Gene surat buz gibi ama gayet hissiz bir şekilde..Test sonucunuz kötü dedi...'KÖTÜ'...Neydi bu kötünün anlamı şimdi..ne kadar kötü..Amniyosentez dedi doktor..Hemen fiyat konuşmaya başladı...Ben 1,5'a yaparım ama devlet hastanelerinde ücretsiz..İstediğin yerde yaptır sonucu ben göreyim...O an boğasım geldi kadını..Benim tek derdim parasıydı orda sanki..Çocuğun düşme ihtimali, amniyosentez yapıldıktan sonra bekleyeceğim sürede neler yaşayacağım, down sendromlu ise karşı karşya kalacağım durum, bissürü bissürü şey umrunda bile olmadı onun...sadece parasını söyledi ve bide öyle çıkarsa tabi ki aldıracaksın kolaymı o çocuklarla yaşamak dedi..Ne kadar basitti onun için...Ama aptal ben gene ağlamaktan tek kelime bile edemeden çıktım ordan..Halbuki ne çok şey söylemek isterdim oanda..O karnımda 16 haftayı doldurana kadar ben neler yaşadım biliyomusun sen..Bulantılarımdan kusmalarımdan baygınlıklarımdan ya hislerimden haberin oldu mu senin...İçimde atan o kalbten, artık elleri kolları ayakları herşeyi olan minik bi bedenden nasıl vazgeçerim ben...O geceyi hayatım boyunca unutamayacağım....Sabaha kadar kafamdan geçenler, ıpıslak olmuş yastığım, Kahrolmuş ama beni üzmemek için gözünden tek damla bile akıtamayan eşim herşey dün yaşanmış gibi aklımda..Ama Allah'a şükür ki sadece tek gecelikti kabusum..Ertesi gün gittiğimiz hastanede öğrendik doktorumuzn yaptığı aptalca hatayı...Belki de kasıtlıydı bilemiyorum belki de alacağı üç kuruşu düşündü bilmiyorum...Ne olursa olsun hakkımı helal etmiyorum ona ben...Neyse ki yeni testimizin sonucu güzel çıktı ve artık doktorumuzu değiştirdik...O günden beri herşey güzel gidiyor çok şükür bende de...

Üçüncü gebelik haberi de diğer arkadaşım E.'den geldi Kasım'da..Ama ağlayarak söylüyordu...Meğerse gebe olduğunu bilmeden aldığı antibiyotikler nedeniyle kahrolmuş aldığı habere arkadaşım...Ve maalesef yine doktor hatası..E. gebe kalmadan önceki muayene süreci için gitmiş hastaneye..Rahminde iltihap var demiş doktor ve test bile yapma gereği duymadan dayamış antbiyotikleri..3 hafta kullan gel demiş arakadaşıma...Arkadaşım 3 hafta sonra gitmiş ki 6 haftalık hamile..Dünyası başına yıkılmış..Ve girdiği heyet bebeğin alınması gerektiğini çünkü kullandığı haplardan birinin direk kemik gelişimini etkileyeceğini söylemiş.Onun da Kasım'da alındı 7 haftalık bebeği...

Ve bu dördüncü hamişimiz N.imiz de Ocak'ta öğrenmişti hamileliğini...Ne zamandır istediğini bildiğimizden çok sevindik ama buraya kadarmış...Böyle bir tesadüfler silsilesi yaşadık bu sene dört arkadaş...Umarım diğer iki arkadaşımız da bundan sonraki bebeklerini sağlıkla alırlar kucaklarına...Allah ne kadarlık olursa olsun kimseye yaşatmasın bebeklerinden ayrılma acısını..

Neyse ben gideyim artık acısını hafifletemesem de yanında olayım arkadaşımın...

Sağlıcakla....