Mutluluk...

Evlenip de başka şehirlere gidenler bilirler bu mutluluğu..Bence simidinden başka sevilecek hiçbirşeyi olmayan bu gri şehre bile nasıl kuş gibi uçarak gelindiğini...Anne evinin kokusudur bu şehre çeken...Ece kızımın anne karnında duyduğu ilk ve sonra en az kendi evi kadar aşina olduğu...Bu kokudur insanı karda kışta,kayan yollarda,kar fırtınasında akşamın altısında zincir takmaya çalışma pahasına yollara düşüren...

İki hafta yanyana,Ece'yle, anneyle,iş güç meşgale olmadan..Ohh..Bi de 'BENGÜN' yapabilirsem,şöyle birtane bile bebek mağazasına girmeden,sadece kendim için gezip,biRkaç güzel şeyle sevindirirsem kendimi,eh bir D&R,bir Starbucks da eklersem yarım saatçik,hem de vicdan azabı duymadan çok tebrik edeceğim kendimi..

Ama şimdi daha öncelikli dileğim, yavrucuğumun -nedense- pek sevdiği, evirip çevirip okuttuğu şu 'Karlı Bir Gün'ü yaşayabilmesi için şu anda yağmakta olan lapa lapa karın sabaha heryeri örtmesi..Malesef karı arkamızda bırakıp geldik biz Ankara'ya..Ve aksilik bu ya yolda çok hazırlıksız bir anda yakalayıp bizi çok korkutmasına rağmen,evimizden sıcacık izleyip keyfini sürmek istediğimiz,e arada da çıkıp kardanadam yapmak istediğimiz şu günlerde de ortalıktan kayboldu kendisi..Eğer duam kabul olursa geçen sene yine burada, tam 9 aylık olduğun ve karla tanıştığın şu günkü gibi,beyazlar içindeki fotoğraflarınla yazarım 'Ece 21 aylık' yazını...

*Alakasız fotoğrafın kısa özeti:Bir dönemin amatör kanuni annesi,gelir gelmez bir hevesle eline alır emektarını..Ve fakat kendisinin hem akordu bozulduğundan hem bir teli koptuğundan hevesi kursağında kalır..Hoş zaten ton ayarlamayı da unutmuş olduğu için çalamaz 'Bak yeşil yeşil' şarkısını da..Ve sonunda kızının kanunla ilgileni fırsat bilip çeker fotosunu bir de dilek dileyerek..Çok isterim,eğer kendisi de isterse,sevdiğim şarkıları ondan dinlemeyi..Kimbilir belki...